Gepubliceerd 18 september 2016
Normaal gesproken doe ik het niet: mijn mening op Twitter verkondigen voordat het doek gevallen is. Maar afgelopen donderdag bij Strauß’ Ariadne auf Naxos – door de Nederlandse Reisopera en het Noord-Nederlands Orkest (NNO) – kon ik het niet laten… Mijn eerste reactie na de voorstelling viel daardoor niet geheel uit de lucht, zal ik maar zeggen.
Goed, nu de reden van mijn euforie, mijn intens beleefde avond opera.
Het begint al als je de zaal in komt: enorme sculpturen op grote zuilen. Alsof je terug bent gelopen naar de Griekse Oudheid. Maar niets is minder waar, want in de opening zie je verschillende kledingstijlen het toneel op komen. Laurence Dale (regie) en Gary McCann (decors en kostuums) hebben een perfecte balans gevonden tussen diverse tijden en stijlen, zonder dat het elkaar ook maar een moment bijt.
De personenregie van Dale is verbluffend. In het programmaboekje wordt al gezegd, dat deze interpretatie van Ariadne over mensen gaat en dat zie je de gehele voorstelling door. Ook al wemelt en beweegt iedere karakter zich over elkaar heen, als ware een kunstzinnig orgasme, het blijven mensen. Mensen met emoties, gedachten en doelen.
1924, 1925, 1948, 1958, 1972, 1973, 1976 en 1989… volgens de boeken de jaren dat deze grootse opera van Richard Strauß in Nederland te zien en te horen was. Toen hadden we namen als Gré Brouwenstijn, Ilse Hollweg, Rudolf Schock en Cora Canne Meijer in zomaar wat willekeurige rollen. De Nederlandse Reisopera komt in 2016 met Soojin Moon, Karin Strobos, Jennifer France en Martin Homrich.
Soojin Moon als statige primadonna en betoverende Ariadne. Een stem als een klok, die eigenlijk te groot is voor Nederland, in ieder geval voor de grote zaal van De Harmonie, en met een flinke dosis overtuigingskracht.
Mijn persoonlijke favoriet Karin Strobos als een begeisterde Komponist, met liefde voor zijn vak en muziek, net als ik intens genietend van zijn muziek voor Ariadne; vocaal gezien dik in orde en de proloog met recht de hare maakt.
De loepzuivere en stralende Zerbinetta van Jennifer France. Dartelend gaat ze haar coloraturen door, met even sterk acteerspel, zeker in het gedeelte na de pauze met Strobos als tegenspeler.
En als je zelf tenor bent, kijk je toch net even met andere ogen naar de Bacchus van Martin Homrich. Een krachtige stem, die het goed volhoudt, maar net iets te klein om boven de fortissimi van het NNO uit te komen, en in die passages Moon te evenaren. Maar wat een prestatie!
De kleinere rollen worden goed en sterk bezet, met voor mij de Turkse bariton Yavuz Arman İşleker als Lakei met stip op nummer 1. Wat een heerlijke stem en wat een verschijning. Die mag vaker terug komen! De nimfen Caroline Cartens, Leonie van Rheden en Hildur Hafstad klinken fantastisch samen, en alle lof voor de dansers, die zeker in de opera zelf alles geven wat nodig is om er een oogstrelend spektakel van te maken.
Deze productie van Reisopera / Dale kent eigenlijk geen zwakke schakels. Alles klopt en draait als vanzelfsprekend in elkaar. Petje af ook voor dirigent Antonio Fogliani, die in deze lastige partituur met schitterende, bijna betoverende muziek van Strauß orkest en solisten mooi bij elkaar houdt.
Gaat het in de proloog van deze opera over hartstocht naar onsterfelijkheid, Nicolas Mansfield en de zijnen hebben zichzelf met deze Ariadne auf Naxos, een productie van internationale allure, absoluut onsterfelijk gemaakt!
Luister 24 september a.s. naar NPO Radio 4 voor de registratie van deze magistrale uitvoering van deze opera! Aanvang 19.00 uur.
