Gepubliceerd 4 november 2018
Verismo, een verhaal dat gaat over echte mensen. Mensen met emoties en gevoelens, zonder interventie van goden en hogere machten.
De nieuwste productie van Puccini’s thriller Tosca door de Nederlandse Reisopera is er eentje die je tot op het puntje van je stoel brengt. Een moderne setting, knipogen naar deze tijd, maar personages die gevoel en emoties tonen en ook durven tonen. Emoties die al zo oud zijn als de mens: verliefdheid, jaloezie, geilheid…
Harry Fehr gaat ver in zijn regie: beelden uit het verleden worden gemengd met het heden. ‘Live’ op locatie wordt gemengd met live op toneel. In eerste instantie wat onduidelijk en verwarrend; het verhaal is het toch het beste te volgen zonder die beelden in de achtergrond. Qua personenregie probeert Fehr transparante karakters neer te zetten; het zijn echter de zangers die hier in mindere of meerdere mate in slagen.
De Nieuw-Zeelandse bariton Philip Rhodes als Scarpia steekt qua zang en spel met kop en schouders boven alle protagonisten uit. Een stabiele, warme stem met voldoende kracht om zich boven het orkest en naast de Tosca van Kari Postma staande te houden. Een sterke en zeer overtuigende Scarpia.
Noah Stewart als een bijzonder aantrekkelijke Cavaradossi is in het begin wat kelig. De hoge noten komen er geknepen uit, en hij zingt wat mij betreft ook wat te netjes. De derde akte is echter ‘zijn’ akte: alleen al zijn inzet van ‘E lucevan le stelle’ bezorgde mij kippenvel en vanaf dat moment was ik tot zijn dood geroerd.
Postma valt als Tosca over de gehele linie tegen: dramatisch en speltechnisch mist ze net teveel. Haar ‘Vissi d’arte’ overtuigt wel, maar die lijn houdt ze helaas niet vast.
Het Orkest van het Oosten speelt prima, al ben ik geen fan van David Perry zijn interpretatie van de partituur. Waar hij zou moeten stuwen, stopt hij en andersom. Hier en daar is het zelfs moeizaam om naar te luisteren. Consensus Vocalis en het Kinderkoor doen het ook prima, in de eerste akte komisch aangevuld door de Sagrestano van Oleksandr Pushniak.
De Reisopera blijft zich inzetten om opera voor een breed publiek toegankelijk te maken. Daar slagen ze nog steeds in. Ik verheug me op de rest van hun seizoen, zeker na deze Tosca, die je simpelweg een prima avondje uit bezorgt.
